харатья
харатья́
"пергамент", харате́йный, др.-русск. харътиɪа, хартиɪа "пергамент, грамота" (Син. патер. ХI в.; см. Срезн. III, 1361 и сл.), затем харатья (Лаврентьевск. летоп. под 945 г., 971, новгор. грам. 1280 г.), ст.-слав. хартиѩ χάρτης (Супр.). Заимств. из ср.-греч. χαρτίον, мн. -ία, от χάρτης "бумага"; см. Фасмер, ИОРЯС 12, 2, 285; Гр.-сл. эт. 218. Отсюда харутья́ "чепуха", арханг. (Даль).
Источник:
Этимологический словарь русского языка Макса Фасмера
на Gufo.me
Значения в других словарях
- харатья — -и, ж. устар. То же, что хартия (в 1 знач.). [От греч. χάρτης] Малый академический словарь
- харатья — орф. харатья, -и, р. мн. -тей Орфографический словарь Лопатина
- харатья — Харать/я́ [й/а́]. Морфемно-орфографический словарь
- харатья — ХАРАТЬ’Я, харатьи, ·жен. (·греч. chartes) (·ист. филол.). То же, что хартия в 1 и 2 ·знач. Толковый словарь Ушакова
- харатья — ХАРАТЬЯ, хартия стар. папирус, пергамент, все, на чем встарь писали, и самая рукопись. Книга в харатье, в коже, пергаменте. Аки харатью белую, стхр. || В арх. Толковый словарь Даля
- харатья — харатья ж. устар. 1. Старинная рукопись, грамота; хартия I 1. 2. Материал (обычно папирус или пергамент), на котором написана такая рукопись, грамота; хартия I 2. Толковый словарь Ефремовой